گپ و گفت خواندنی بازیگران مرد مطرح 2019 در هالیوود ریپورتر
به گزارش صبح مهریز، سال جاری در میزگرد بازیگران مرد در هالیوودریپورتر رابرت دنیرو، تام هنکس، آدام درایور، جیمی فاکس، آدام سندلر و شیا لبوف حضور دارند و درباره لحظات تاریک سینما، رازهای تجاری پشت آن و نقش هایی که زندگی شان را عوض نموده است صحبت می نمایند.
یک داستان قدیمی بین بازیگرها شهرت دارد که: یک روز دوستی به دیدن ادموند گوئین می رود. بازیگر پیری که اواخر عمرش را سپری می کرد و در خانه سالمندان بود. او اظهار تاسف می نماید و می گوید که درک می نماید اوضاع چقدر سخت است. گوئین شانه ای بالا می اندازد و می گوید: مردن آسان است، کمدی سخت است
این داستان آغاز گفت وگوی جذاب، پرحرارت و خنده داری بود که میزگرد سال جاری را شکل داد. گفت وگو میان بازیگران سرشناسی بود که هرکدام هم در نقش های کمدی و هم در نقش های درام تجربه ها برجسته ای دارند. رابرت دنیرو 76 ساله (بازی در سنین مختلف در فیلم مرد ایرلندی)، آدام درایور، 36 ساله (در نقش مردی درگیر طلاق در فیلم داستان ازدواج)، جیمی فاکس 51 ساله (در نقش مردی که اشتباهی به زندان افتاده در فیلم فقط بخشش)، تام هنکس 63 ساله (در نقش واقعی آقای راجرز در فیلم روزی زیبا در محله) شیا لبوف 33 ساله (در نقش پدر خودش در فیلم-زندگی نامه هانی بوی) و آدام سندلرز 53 ساله (در نقش یک دلال جواهر در فیلم جواهرات تراش نخورده)
-خب آیا این جمله صحیح است که مردن ساده است و کمدی سخت؟
رابرت دنیرو: خب همه جور کمدی ای وجود دارد. برخی از انواع کمدی برای برخی ها ساده است و برخی از کمدی ها برای من آسان نیست. من نمی توانم کاری را که بیلی کریستال یا ادی مورفی یا آدام [سندلر] می نمایند انجام بدهم. اما چیزهای دیگر چرا. من دوست دارم احساس کنم که در موقعیت کار می کنم؛ در فیلم مارتی اسکورسیزی برخی موقعیت ها وجود دارد که به خودی خود خنده دار و طعنه آمیز است. درست مثل خودِ زندگی. وقتی با او کار می کنی می توانی کاری را که دوست داری انجام دهی و امتحان کنی و شاید نتیجه مثبت بگیری. اما با خیلی از کارگردان ها اصلا نمی گردد سمت چنین چیزهایی رفت.
آدام سندلر: وقتی شما چیزی داری که از آن مطمئنی و به آن باور داری دیگر فرقی نمی نماید، درست مثل هم هستند. فرقی نمی نماید به یک شوخی باور داشته باشی یا یک صحنه دراماتیک در هر حال با رویکرد مشابهی روی صحنه می روی.
جیمی فاکس: کمدی یک چیز طبیعی است. یادم هست وقتی 18 سالم بود دزدکی می رفتم کامدی استور و آن جا سندلر را تماشا می کردم که مثل غول ها از پله ها بالا می رفت، کریس راک، ادی مورفی این ها هم آن جا کار می کردند. یک بار ادی کت زردی پوشیده بود که روی آن نوشته بود قرن بیست ویک (می خندد) و یکی گفت: هی داداش، ماجرای کته چیه؟ و ادی جواب داد هرچی که هست، میام می زنم لهت می کنم ها (جمله معروفی از یک فیلم کمدی). و بعد همه زدند زیر خنده.
سندلر: اوه.. آره، آره.
فاکس: جالبه این جا به هرکسی که نگاه می کنم فقط یک حس احترامی به من دست می دهد، اما وقتی به آدام نگاه می کنم قبل از اینکه اصلا چیزی بگوید خنده ام می گیرد. این همان مواد اولیه لازمه. درست است؟
سندلر: درسته…
فاکس: و بعد دومین ماده لازم رسیدن به آن لحظه ای است که هرچیزی بگویی برای مخاطبانت خنده دار است و مردم چراغ سبزشان را نشان تان می دهند. ولی وقتی به آن اوج کمدی می رسی همه چیز سخت می گردد. حالا دیگر مردم یک دنیا از شما انتظار دارند. یک روز من خانه ادی بودم و او داشت درباره برگشتن به کار استند آپ صحبت می کرد. نمی دانم شما این مسئله را درباره کمدین ها می دانید یا نه ولی ما نباید زیادی بی نقص به نظر برسیم. اگر من خیلی بی نقص باشم دیگر خنده دار نیستم.
سندلر: یک نقصی باید همواره در تو باشد که مخاطبان احساس راحتی نمایند.
فاکس: من گفتم: ادی اگر می خواهی استند آپ کمدین باشی، اولین کاری که باید بکنی این است که خانه ات را درست کنی. او گفت: یعنی چه؟ من گفتم: خانه ات زیادی بی عیب ونقص است. (می خندد) تو شمع و خوشبونماینده و از این جور چیزها داری.. من در خانه ام چیزهایی دارم که از قصد خراب هستند به همین خاطر خنده دارم. یک فرش کوچک در آشپزخانه دارم که همواره جمع شده است و در دست شویی وقتی شیر آب را باز می کنی آب به همه جا می پاشد. و دختر من همواره می پرسد: چرا این را درست نمی کنی؟ اما من احساس می کنم اگر همه این ها را درست کنم دیگر خنده دار نیستم.
تام هنکس: آیا می گردد وقتی با یک استخر بزرگ در حیاط پشتیِ خانه ات بزرگ شدی خنده دار و بامزه باشی؟ به نظر من نمی گردد. اگر شما در شرایطی بزرگ شده باشی که هروقت دلت خواست بتوانی شنا کنی و هیچ کمبودی را در زندگی تجربه نکنی که تو را به سرزنش و ملامت خودت بکشاند نمی توانی بامزه باشی.
-آیا همه این ها، چه کمدی و چه درام، از یک درد درونی ریشه نمی گیرد؟
هنکس: قطعا. ببینید، همه چیز درباره تلاش و تلاش است. [مخصوصا] وقتی 3 صبح [در صحنه فیلم برداری] هستی و حالا بارِ فیلم روی دوش های توست با خودت فکر می کنی گند نزنی! و بعد همه عقب می نشینند و نگاه می نمایند و تو باید جلوی دوربین بروی، تو باید بروی آن بالا فرقی نمی نماید کمدی یا تراژدی. برخی وقت ها در طول یک هفته ده بار این اتفاق می افتد. [اعلام می نمایند که] کل خیابان را بستیم. آماده ایم. [و تو با خودت فکر می کنی که] اوه خدایا… لطفا یک اسلحه به من بده تا به پایم شلیک کنم و دیگر مجبور نباشم این صحنه را بازی کنم.
-شما در پانچ لاین نقش یک کمدین را بازی کردید…
سندلر: (خطاب به تام هنکس) برادرهای سفدی به من گفتند که بهت بگم خیلی پانچ لاین را دوست داشتند.
هنکس: واقعا؟ خب تنها راه آن کار این بود که بروی بیرون و سعی کنی چیزهای خنده دار درست کنی. من واقعا از اوضاع هیچ سردرنمی آوردم.
سندلر: من وقتی تمرین می کردی دیدمت. من یک کمدین جوان در کمیک استریپ بودم و تو عالی بودی. روی صحنه آرام و راحت بودی و در واقع خودت بودی.
هنکس: طول کشید تا به آن جا رسید. وقتی در کالج کلاس بازیگری گرفته بودم یک روز تکلیف این بود که تلاش کنیم بامزه باشیم و همدیگر را بخندانیم. ولی هیچ کس نتوانست بقیه را بخنداند چون این تکلیف ما بود. بنابراین باید بگویم که بله کمدی سخته برای اینکه تو فورا متوجه می شوی نتیجه کارت خوب از آب درآمده یا نه.
-آدام تو در خدمت ارتش بودی. چیزهایی مثل کمدی و درام به نظرت ناچیز نمی آید؟
آدام درایور: خب اگر از این جنبه به آن نگاه کنید که یکی درباره مرگ و زندگی است و یکی فقط تظاهر کردن به آن دو بله. اما از این نظر که هر دو فرایندی هستند که شما روی آن کار می کنید دقیقا شبیه هم است. در هر دو، گروهی هستند که تلاش می نمایند ماموریتی را به خاتمه برسانند که بزرگ تر از مسئله یک شخص است. تو نقشی داری و باید نقشت را در یک گروه تفنگدار خوب بدانی. تو به اندازه همه آن ها که کنار تو هستند خوبی چون وقتی همه بدانند دارند چه کار می نمایند کاری که خودت انجام می دهی هم زنده و درست و هیجان انگیز به نظر می رسد. و وقتی نمی دانند فقط تلف شدن انرژی و البته خطرناک است. [خدمت ارتش] برای من بهترین تمرین بازیگری بود. در واقع به این دلیل که تو دقیقا متوجه می شوی که بخشی از یک تصویر خیلی بزرگ تری.
-چطور از یک عضو نیروی دریایی به سمت یک بازیگر تغییر راستا دادی؟
درایور: من قبل از اینکه وارد ارتش شوم به بازیگری علاقمند بودم، و از سر خوش شانسی وارد مدرسه بازیگری شدم. وقتی آدم از آن فضا بیرون می آید [آدام درایور به دنبال جراحتی که پیدا کرد ارتش را ترک کرد] اوایل این حس را دارد که مسائل غیرنظامی در قیاس با آن چیزی که قبلا دیده ناچیزند اما این فقط یک توهم است.
شیا لبوف: من هیچ وقت در ارتش نبودم اما برای من [بازیگری] همان حس مرگ و زندگی را دارد. هر بار که بازی می کنید مثل این است که خطر بزرگی را به جان می خرید، درست هر بار. مثل مبارزه بوکس؛ بوکسور به سختی تمرین می نماید تا در نهایت خودش را در معرض یک شکست سنگین بگذارد.
دنیرو: برخی نقش ها از برخی دیگر سخت ترند [مخصوصا وقتی کسی آن ها را نوشته که] با ریتم خاصی می نویسد مثل دیوید ممت. راه دیگری ندارد شما باید دیالوگ ها را خوب بلد باشید. شاید باورتان نگردد اما برای من سخت ترین مرحله آمادگی این است که دیالوگ هایم را تمرین کنم و بعد از اینکه ساختار آن ها دستتان می آید می توانید دست به بداهه و خلق روی صحنه بزنید.
-کدام یکی از فیلم های شما تمرین و آمادگی جدی تری را می طلبید؟
دنیرو: فکر می کنم گاو خشمگین به خاطر وزن اضافه کردن و این چیزها…
سندلر: فیلم سلطان کمدی. شخصیت آن فیلم خیلی غیرواقعی است. هیچ وقت آدمی مثل او دیدید؟
دنیرو: نه ندیدم. اتفاقا ماجرای آن فیلم خیلی جالب بود چون فیلم نامه آن را پاول زیمرمن نوشته که منتقد سینماست و وقتی من و مارتی [اسکورسیزی] در کن بودیم فیلم نامه را به ما داد. من گفتم: این فوق العاده است. مارتی آن موقع نخواست که انجامش بدهد، و بعد من میلوش فورمن را دیدم و میلوش گفت من از ایده اش خوشم آمد اما می خواهم با باک هنری [نویسنده فارق التحصیل] روی فیلم نامه کار کنم بنابراین با باک هنری روی فیلم نامه کار کردند. بعد من در یک رستوران هندی در ایست ویلیج با میلوش دیدار کردم و گفتم: من این نسخه را خواندم و واقعا دلم می خواهد به نسخه اورجینال برگردم. تو مسئله ای نداری اگر من برگردم سراغ مارتی؟ اما او [اسکورسیزی] خیلی جذبش نشده بود و به همین دلیل باید متقاعدش می کردم.
-برای گاو خشمگین هم شما او را متقاعد کردید.
دنیرو: متقاعدش نکردم؛ ما [برای پیدا کردن مشترکات مان] هرکدام روش خودمان را داریم. او مذهبی است و من نیستم اما بیشتر روی علایق مشترک مان تمرکز می کنیم. من وقتی داشتم 1900 را با برناردو برتولوچی کار می کردم، کتاب [گاو خشمگین: داستان من اثر جیک لاموتا] را خواندم. از ایتالیا به مارتی زنگ زدم و گفتم کتاب ادبیات غنی ای ندارد اما داستان خیلی پراحساسی است. خاطرم هست که قبلا در دهه 40 جیک لاموتا را در کلابی که در خیابان هفتم بود می دیدم. آن جا کنار پیاده رو می ایستاد، با اضافه وزن و همه آن ظاهری که خودتان می دانید. با خودم گفتم: آه خدای من ببین چه بلایی سرش آمده. و بعد فکر کردم به تصویر کشیدن اختلاف بین این نافرمی و بوکسور بودن در جوانی خیلی جذاب است. با خودم فکر کردم که آیا می توانم این همه وزن اضافه کنم. و این علت جذب شدن من به داستان بود و مارتی هم دلایل خودش را داشت و در نهایت ما کنار هم قرار گرفتیم.
-شیا چه چیزی باعث شد شخصیت هانی بوی را خلق کنی؟
لبوف: من گوشه رینگ گیر نموده بودم. خودم سردرگم بودم. برای من این کار راه نجات بود، راه دیگری نداشتم. آدم های زیادی اطرافم نداشتم که با من صحبت نمایند. در یک مرکز روان درمانی بود. و دکتری داشتم که من را به سمت کشف کردن و نوشتن این زشتی ها هل می داد.
-آیا چیزی در آن شرایط پیدا کردی که به بازی تو یاری کند؟
لبوف: بله، احساس همدردی با پدرم که همواره بزرگترین بدمنِ زندگی من بود. و اگر شما بتوانید با بزرگترین بدمنِ زندگی تان همدردی کنید و برخی از آن سایه ها را پاک کنید باعث می گردد احساس سبکی و رهایی کنید. قبلا این حس را نداشتم که عشق و محبت زندگی ام را پیش می برد و زندگی ام تغییر کرد. و وقتی که سبک بالی و عشق زندگی آدم را به دست می گیرد آدم راحت تر بار زندگی را تحمل می نماید. خیلی راحت تر و دستیافتنی تر. خشونت و ناهنجاری خیلی ساده ترند چیزهای دیگرند که بدست آوردنشان سخت است. به یک خنده خالصانه رسیدن خیلی سخت است. به نظرم یکی از سخت ترین چیزها بدست آوردن همان احساس سبک بالی است.
سندلر: من وقتی مجبورم در فیلمی بخندم از پسش بر نمی آیم. هیچ وقت نتوانستم حریف این کار شوم. با خودم می گویم: من نمی توانم. بهتره یک کس دیگری این کار را بکند. اگر قرار باشد شخصیتی که بازی می کنم یک جا خنده واقعی داشته باشد ترجیح می دم هر کار واقعی دیگری انجام دهم.
-گریه کردن برایت راحت تر است؟
سندلر: شاید، شاید هم نه. من در گریه کردن هم تبحر زیادی ندارم. (می خندند) وقتی در فیلم نامه ای نوشته شده و بعد او می زند زیر گریه برای مدتی استرس می گیرم. هربار که می بینم کسی می زند زیر گریه با خودم فکر می کنم آه پسر چقدر بی نظیره کارش (رو به درایور) تو در داستان ازدواج یک صحنه گریه فوق العاده شدید داشتی.
درایور: مساله این است که نباید زیادی برای این کار تلاش کرد. احساسات را نمی گردد زورکی ایجاد کرد. یا خودش اتفاق می افتد یا نه. اما خیلی چیزها هم هست که در آن لحظه لازم به شما یاری می نماید. فیلم نامه آن فیلم خیلی خوب بود و خوب هم نوشته شده بود. اگر فیلم نامه بد نوشته شده باشد شما فقط یک راه پیش پایتان دارید اما وقتی خوب نوشته شده باشد و زبانش غنی باشد هربار که دیالوگی را می گویید ایده جدیدی به ذهنتان می رسد. درست مثل تئاتر که آن جا متن واقعا متن است. و برای من این مسئله واقعا رهایی بخش بود.
سندلر: انگار آدم آزاد می گردد، بعد از این که انجام شد.
دنیرو: بله با خودت فکر می کنی کارت را کردی، حالا نفس بکش و برگرد
-آیا شما نقش ها را با خود به خانه می برید؟
دنیرو: به هرحال این چیزیست که با آدم منتقل می گردد، در شما ته نشین می گردد و شما باید به آن مطلع باشید. البته نه به شکل افراطی اش؛ مثلا نه اینکه نقش یک جانی روانی را به خانه ببرید و بعد [خانواده تان] را بکشید.
هنکس: این یک فرآیند روانشناختی است که احساسات شما را در تاروپود شما ثبت می نماید. جالبه؛ خنده و گریه دو عمل فیزیکی هستند. من وقتی گریه می کنم صورتم مثل لاستیک می گردد. وقتی می توانی به آن جا برسی که متن به آن برسد. اما نمی توانی خودت را زور کنی. باید خودش اتفاق بیفتد.
فاکس: خب… من خیلی احساساتی ام. من همواره در حال گریه کردنم.
سندلر: واقعا؟
فاکس: اوه، بله. برای هر چیزی گریه می کنم. چیزهایی مثل اینکه حسابدارم زنگ زد و گفت: تو می خواستی یک هواپیمای خصوصی بخری؟! و من با خودم گفتم اه! فرار کن! افتضاح شد! (می خندد)
هنکس: می دانی، این چیزی است که سراغ همه مان می آید. با همه مان از این تماس ها گرفته می گردد!
فاکس: بله اتفاقات بد در زندگی ام می افتد.
هنکس: فقط روزمان را خراب می نماید.
-شما به خودتان سخت می گیرید؟
سندلر: آه خدای من! اگر آن چه نوشته شده چیز خیلی خوبی باشد و من احساس کنم به آن جایی که می بایست نرسیده ام خیلی از خودم عصبانی می شوم.
دنیرو: ناامید می شوی.
درایور: فکر نمی کنم هیچ وقت آدم بتواند از شر این فکر خلاص گردد. چون آدم خودش بهتر از هر کسی می داند ظرفیت هایش چقدر است. از این نظر من هم یک خروار حسرت دارم. معمولا وقتی آدم صحنه را ترک می نماید نمی تواند به این مسئله فکر نکند و طبیعتا فیلم برای همواره باقی می ماند و تو هم هیچ وقت نمی توانی به عقب برگردی و دوباره انجامش بدهی. نکته ای که درباره بازیگری وجود دارد همین است که اهمیتی ندارد شما چقدر به آن پرداخته اید، در واقع هیچ وقت از این مسئله سر در نمی آورید. من از تئاتر آموختم که در سرانجام یک اجرای چهارماهه، همواره آخرین اجرا بهترین اجرا است. و در طول این مدت شما همواره فکر می کنید که خب یک صحنه بهتر از آن چه می خواهم دارم و می توانم به عقب برگردم.
هنکس: خیلی وقت ها هست که احساس می کنم کاری را خراب کردم اما بعد وقتی نگاه می کنم می بینم جالب از آب درآمده و همینطور وقت هایی هم هست که تنها کاری که می توانم انجام دهم این است که خرابکاری کنم و این هم عالیه. آدم هیچ کنترلی ندارد. برای من مسئله به این بستگی دارد که احساساتی که برای شخصیت تو نوشته شده اصالت دارند یا نه و اگر اصالت دارد آن وقت باید آن را به دست سرنوشت بسپارم.
درایور: من حتی فکر می کنم می گردد گفت این کار هنرپیشه نیست که احساسی داشته باشد، بلکه کار مخاطب است. این واقعا جز مسئولیت های من نیست که چیز خاصی را حس کنم بلکه فقط باید این را مخابره کنم که حسی وجود دارد. شما ممکنه هزار جور احساس مختلف داشته باشید اما کسی هیچ کدام را حس نکند.
هنکس: سر صحنه کاپیتان فیلیپس، جایی که در قایق نجات بودیم فیلم نامه لحظات درخشانی داشت مثل آن جا که ریچ فیلیپس از پنجره قایق نجات بیرون را نگاه می نماید و آفتاب در حال غروب است و او به خانواده اش در خانه فکر می نماید و به اینکه آیا هرگز دیگر آن ها را می بیند… من در مالتا محل فیلم برداری برای خودم می نشستم و می گفتم این لحظه فوق العاده ای در فیلم می گردد. من از پنجره نگاه می کنم و همه چیز عالی می گردد بعد شما می روید سر کار و یک مرتبه می بینید هیچ پنجره ای در قایق نجات نیست… مثل این که هیچ وقت نمی گردد از قبل برای چیزی کاملا آماده شد.
دنیرو: نمی شد از آن ها بخواهی برایت یک پنجره آن جا بگذارند؟ (می خندد)
فاکس: الیور استون را خاطرم هست اولین باری که برای تست بازیگری [برای فیلم هر یکشنبه موعود] رفتم او یک چیزی گفت به این معنی که تو افتضاحی و من هم گفتم: چی؟! و بعد او گفت: از این جا بزن به چاک و وقتی من داشتم از اتاق بیرون می آمدم گفت: جیمی فاکس، برده تلویزیون.
هنکس: نه…
فاکس: اما من از آن خشونت چیزهای زیادی یاد گرفتم.
لبوف: او هیچ وقت به چشم های من نگاه نکرد [در همکاری برای فیلم وال استریت: پول هرگز نمی خوابد از الیور استون]. او همواره جایی بالای چشم های من را نگاه می کرد به ابروهایم…
-چه کسی بیش از همه به شما چیزهایی آموخته؟
لبوف: باب [دنیرو]. در طول اجرا من او را تماشا می کردم که چطور خودش را آشکار می نماید و آدمی را به تصویر می کشد که دارد خودش را کشف می نماید. او باعث شد احساس تقدس به من دست بدهد. (خطاب به دنیرو) خیلی عجیبه که می شنونم می گویید مذهبی نیستید اما به هر حال می دانم که اهل معنویات هستید و لازم نیست این را از شما بپرسم چون کار شما را تماشا کردم.
دنیرو: شاید اهل معنویات باشم. بله، منظورم این است که قطعا به چیزهایی هم که غیرمادی هستند باور دارم. یک روز برای کاری در نیویورک با یک کسی که ذهنی خوانی بلد بود حرف می زدم… قسم می خورم که او کارهایی کرد که باورم نمی شد. او به من گفت به شهری فکر کنم، هر شهری در دنیا، و بعد اسم آن شهر را گفت. چطور چنین چیزی ممکن است؟
-چه کسی بیشتر از همه شما را می ترساند؟
لبوف: احتمالا تام هاردی [در فیلم بی قانون]. هاردی روی صحنه شبیه یک گوریل است، صحنه را در دست دارد، صحنه مال اوست. وقتی آن جا می رسید خودتان متوجه می شوید. این احساس را ندارید که در صحنه ای با او سهیم هستید بلکه فضا کاملا مال اوست. او بازیگر بزرگی است و فوق العاده دوست داشتنی است اما روی صحنه شما در کلیسای او هستید.
فاکس: هاله لویا..
دنیرو: هرچه پیرتر می شوید، دلتان نمی خواهد مرعوب کسی شوید که نباید شما را ارعاب کند. در حال حاضر ما در شرایط سیاسی ای هستیم که به نظرم باید در مقابل آن بایستیم. به این علت که مردم قدرت تصمیم گیری ندارند. مثل این است که با خودشان می گویند: واقعا این آقا این کار را کرد؟! من حتی نمی دانم چطور باید به آن واکنش نشان دهم چون اصلا چنین چیزی در دنیای معقول من و دنیا درست و غلط های من تعریف نشده. شما باید او را به عقب برانید و سریعا متوقفش کنید. باید از شرش خلاص شوید. او گفته: من می خواهم برای تمام عمرم رئیس جمهور باشم. او خودش را می بخشد او هر کاری می نماید. فقط بدتر و بدتر و بدتر و بدتر می گردد و ما باید از شر او خلاص شویم.
-هنرپیشه باید اهل سیاست باشد؟
سندلر: من خیلی در سیاست خوب نیستم. فقط سعی می کنم به اندازه ای که می توانم آدم خوبی باشم و رفتارم را به شیوه خاصی مدیریت کنم. وقتی صحبت از سیاست می گردد احساس می کنم علم لازم و کافی را برای آن که سراغش بروم ندارم.
فاکس: البته این سیاست نیست. او دارد درباره سرشت انسانی چیزها صحبت می نماید. من باید به فرزندانم بگویم هی، اوضاع نباید این طور باشد. یک بار فرصت پیدا کردم با جرج دبلیو بوش صحبت کنم. از او چیزی پرسیدم و امیدوارم از اینکه این داستان را تعریف می کنم ناراحت نگردد. گفتم: آیا ممکن است شما چیز دلسردنماینده ای درباره اوباما بگویید؟ می دانید چه جوابم را داد؟ گفت: خیر. ممکن نیست. او شغل بسیار سختی دارد. من هیچ وقت زیر پای او نمی زنم چون دقیقا می دانم شرایطش چیست.
سندلر: واو..
فاکس: بعد من به تماشای بچه های او ایستادم که داشتند با بچه های اوباما بازی می کردند. مسئله این است..
-شما با کار الن دِجِنرس که با پرزیدنت بوش به فوتبال رفت مسئله ای نداشتید؟
فاکس: ببینید من با جسی جکسون، جرج بوش یا خیلی های دیگر فوتبال رفتم. آن ها هم بالاخره آدم اند…
هنکس: به نظر من احتیاجی نیست که همه سیاسی باشند اما هر شخصی باید اصولی داشته باشد. و ما اصول مان را 24 ساعته با خودمان این جا و آن جا می بریم. یکی از چیزهایی که از روز اول به عنوان یک هنرپیشه در سینما یاد گرفتم این بود که شما مجبور نیستید آن آدم ها را دوست داشته باشید و مجبور هم نیستید با آن ها موافق باشید اما مجبورید به آن ها احترام بگذارید. چون به نظرم آن چه همواره به صورت پیش فرض وجود دارد تعارض و بدبینی است.
-شما در فیلم روزی زیبا در محله نقش خوش بین ترین آدم تاریخ را بازی کردید. آیا بازی کردن نقش یک شخصیت خوب از یک شخصیت شرور سخت تر است؟
هنکس: جفتش یک چیز است. آقای راجرز یاگو نیست اما آن ها هر کدام اصول خودشان را دارند و هدف شان برای ماموریت شان را. همه [به راجرز] می گویند: تو باید یک قدیس باشی. اما نه. او هم شخصی است که سویه های تاریک خودش را دارد درست مثل هر انسان دیگری. تردید دارد، احساس شکست می نماید و همواره مقداری تنفراز خود نیز وجود دارد. و همین مسئله نمک زندگی هر روزه اش است.
فاکس: روح شخصیت باید در وجود شما بنشیند. وسط شب، در طول روز، هر جا، او درون شما می نشیند و آن وقت آن ها دوربین ها را روشن می نمایند و او آن جاست که باید باشد.
-شما نقش مردی را بازی نموده اید که به اشتباه زندانی شده. آیا این نقش هیچ ربطی به زندگی شخصی شما دارد؟
فاکس: پدرم 25 سال در محله مان تدریس کرد. او تمام عمرش را وقف نجات بچه های سیاهِ محله کرد و در نهایت آن ها به خاطر موادی که 25 دلار ارزشش بود برای 7 سال زندانش کردند. این مسئله بزرگی بود که همواره درون خودم حملش می کردم و آدم های زیادی از آن خبر نداشتند.
-آیا فیلم برداری داخل زندان باعث نشد نگاه متفاوتی به مسئله پدرت پیدا کنی؟
فاکس: من نمی خواستم به آن عادت کنم. خیلی ها عادت دارند پدر، برادر یا مادرشان را در زندان ببینند.
لبوف: من قبل از این که کار را آغاز کنم هفت سالی می شد با پدرم حرف نزده بودم به همین خاطر او را خوب نمی شناختنم و رابطه ای با او نداشتم. [اما بازیگری بزرگم کرد] دردی را که از مسئله پدرم برای من مانده بود منتقل می کردم و برای مدت زیادی این کار جلوی دوربین جواب می داد. من روش دیگری جز آن بلد نبودم و بعد از اینکه بخواهم آن را ترک کنم می ترسیدم چون با خودم فکر می کردم نمی خواهم تنها چیزی را که دارم از دست بدهم یعنی همین دردی را که برایم خیلی واقعی بود. من نگاه عجیب غریبی به این درد دارم و آن را در کارم استفاده می کنم.
-آیا هیچ وقت به این فکر کردی که شخص دیگری نقش او را بازی کند؟
لبوف: قطعا. من اصلا فکر نمی کردم خودم بتوانم نقش او را بازی کنم چون اصلا در شرایطی نبودم که مردم با خودشان بگویند بگذار روی این بچه سرمایه گذاری کنیم و ببینیم چه فیلمی می سازد. من فکر می کردم کار حرفه من به عنوان بازیگر تمام است. داشتم به پیس کورپ می پیوستم. درخواستم را برای مل گیبسون فرستادم و خوشبختانه او هیچ وقت جوابم را نداد و همین برایم فرصتی ایجاد کرد. فکر می کردم او نقش پدرم را بازی می نماید و پدرم هم همین فکر را می کرد. اینکه بخواهی نقش پدرت را بازی کنی یک چیز است و اینکه بعد از هفت سال بروی جلوی پدرت بایستی و بگویی هی مرد من دارم نقش تو را بازی می کنم یک چیز دیگر است.. آن هم وقتی که از قبل بین شما مشاجره ای وجود داشته است. برای همین به دروغ به او گفتم: مل گیبسون می خواهد نقش تو را بازی کند… اینجا را امضا کن. (می خندد)
هنکس: کی بدش می آید مل گیبسون نقشش را بازی کند؟
لبوف: هیچکس… بنابراین پدرم با این فکر که شجاع دل قرار است نقشش را بازی کند، برگه ها را امضا کرد.
-اگر می توانستید به سال های جوانی خودتان برگردید چه نصیحت هایی به خودتان می کردید؟
درایور: من که می گفتم مقتصدتر باش. چیزهای زیادی هست که به اشتباه فکر می کنم احتیاج دارم اما در واقع احتیاجی به آن ها ندارم.
دنیرو: اتفاق چند روز پیش داشتم به نوه ام می گفتم: فقط آرام باش. وقتی اوضاع خوب پیش می رود آرام باش. فکر نکن روی قله دنیا ایستادی. من آدم های زیادی را دیده ام که آمده ان، آدم های زیادی را هم که رفته اند. باید خونسرد باشی. باید چیزهای خوبی را که در زندگی سراغ تو می آید بگیری و با دقت و احتیاط به جلو حرکت کنی.
فاکس: من اگر هر نصیحتی به خودم می کردم حتما به جای چپ، راست می رفتم و آن وقت دیگر اینجا نبودم. من می خواستم ازدواج کنم و در کداک کار کنم و هیچ کدام از این ها نشد. پس با خودم گفتم: من راهم را ادامه می دهم و کم کم می فهمم باید چکار کنم. شما باید زندگی خودتان را بکنید و بعد به عقب برگردید و بگویید: خوبه! هرچیزی ممکن بود من را به راستا دیگری بفرستد و الان اینجا نباشم و من اینجا نشستن را با دنیا عوض نمی کنم.
هنکس: ای کاش آن موقع می دانستم که همه این ها می گذرد. اگر احساس بدی داری اگر احساس عصبانیت می کنی یا کلافه ای همه این ها می گذرد.
سندلر: من حتما بیشتر ورزش های کششی انجام می دادم… اوضاع کمرم خراب است.
هنکس: من هم باید بیشتر نخ دندان می کشیدم…
منبع: hollywoodreporter
منبع: دیجیکالا مگ