قارقارهای یک خط درمیان!

به گزارش صبح مهریز، سیدسروش طباطبایی پور:نام گروه ما مافیا است که از حرف های اول اسم هایمان یعنی متین روپایی، احمدپسته، فرزادکرگدن، یاورنردبون و اردلان خان، یعنی خودم ساخته شده است.

قارقارهای یک خط درمیان!

اول این که بچه های کلاس هشتم بی جا کرده اند که می گویند این گروه، امسال تشکیل شده که آقای رضایی، ناظم جدید را فیتیله پیچ کند؛ اصلاً! البته باید اعتراف کنم که ما عاشق آقای منافی، ناظم سال گذشته هستیم و نمی دانیم چرا امسال ما را تنها گذاشت و از مدرسه رفت.

این یادداشت ها، روزنگاری های من از ماجراهای روزهای مدرسه وگروه مافیاست که در دفتر خاطراتم می نویسم!

  • شنبه ای همراه با شعر و موسیقی!

سر ظهر، یک هو برف آمد و اجازه دادند زنگ تفریح، توی کلاس بمانیم؛ که البته کاش پایم می شکست و نمی ماندم! من که دیگر اگر زنگ های تفریح، کلاه پدرم هم توی کلاس بیفتد، نمی روم که آن را بردارم؛ چه برسد به کلاه خودم. البته تقصیر خودم هم بود؛ نباید پشت به درِ کلاس می نشستم. ولی بچه ها هم نامردی کردند؛ حتی یک نفر هم چشمک نزد که پسر؛ آقای رضایی، ناظم بلندبالای مدرسه پشت سرت است؛ لااقل صدایت را شش دانگ توی گلو نینداز! مرا بگو! برای لحظاتی فکر کردم که بچه ها محو صدای من شده اند و سکوتشان، به خاطر تحریرها و چه چه های من بود؛ اما نبود!

بی خیال! حالا اتفاقی بود که افتاد؛ اما کاش نمی افتاد. بعد از هشت سال تحصیل، این اولین نامه احضار ولی است. نمی دانم چه طور آن را به دست پدرجان برسانم.

دفتر عزیزم؛ ولی می ارزید. توی همان نیم ساعت کلی حال کردیم. آخر کلاس، نیمکت ها را دور هم چیدیم و دِ آواز بخوان! دم یاور گرم! چراغ اول را اوروشن کرد؛ آن هم چه چراغی! یک اراجیفی خواند که نگو. بیش تر شبیه مِعر بود تا شعر. تند و تند هم می خواند و قافیه های الکی سوار هم می کرد. تازه؛ هی، دستش را هم چپ و راست می برد که مثلاً ما فکر کنیم شعرش، وزن و ریتم و قافیه هم دارد. عجیب تر این که بعضی از بچه ها هم پرت وپلاهایش را با چشم بسته، عیناً تکرار می کردند.

اما این سبک، مخالفانی هم داشت. یکی از آن ها، من بودم؛ منِ من ِکله گنده! داشت جنگ می شد. تا این که یاور گفت: خب، هرکسی سلیقه ای داره، سلیقه ها رو که نمی شه یکی کرد. یک هو پریدم وسط حرفش: تازه، همین هفته قبل، خواننده بی ریختتون رو هم دریافت... هنوز حرفم تمام نشده بود که یاور گفت: بی ریخت هم خودتی.

احمدپسته گفت: حالا نوبت منه و با صدایی خش دار آغاز کرد به خواندن: جانِ منی، جانِ منی، جان من... آنِ منی، آنِ منی آن من... گفتم: احمدجان، توی کلاس شیشه هست ها؛ به خدا روی سرمون می شکنه... و زدم زیر خنده. کسی نخندید و من هم پر رو، پر رو، ادامه دادم: تازه، به اسم آلبوم چاوشی جان شما هم که مجوز ندادن؛ بی نام! احمد هم اخمی کرد و گفت: این آدم بزرگ ها انگار با موسیقی خیلی میونه خوبی ندارن. دوباره پریدم وسط حرف احمد و گفتم: شنیدم آقای رضایی خودمون هم با موسیقی حال نمی کنه! می گن تو محله شون، کلاغ ها هم نمی تونن قارقار کنن؛ چون قارقار، ملودی و آهنگ داره؛ کلاغ های محله آقای رضایی باید بگن قار.... و با چند ثانیه تأخیر، دوباره بگن قار

دفترجان، این جا دیگر همه خندیدند و همان خنده ها، مرا شیر کرد تا بزنم زیر آواز.

اول از شجریان آغاز کردم و بعد بنان. اما چشمت روز بد نبیند. رسیدم به مصرع اول شعر شهریار که می گوید: آمدی جانم به قربانت ولی.... برخلاف بنان، کلمه ولی را بی جهت کشیدم و صدایم را شش دانگ کردم و ولی لی لی... کنان، هوار کشیدم که یک هو وحشت، از توی چشم بچه ها زد توی حلقم!

یکی با آرامش تمام، زد روی دوشم و گفت: پسرجان، کسی به شما گفته صداتون قشنگه؟ لطفاً فردا با ولی تون تشریف بیارین مدرسه...! سرخ و سفید شده بودم. این هم نتیجه علاقه به موسیقی سنتی!

  • مامبای سیاه!

دفترجان؛ خوبی؟ امشب خیلی حوصله نوشتن ندارم. کلی مشق داشتم و حسابی از کت وکول افتادم.

امروز در مدرسه هم خیلی خبری نبود. همه چیز سر جای خودش!

اما نه؛ ماجرای کلاس حساب بدک نبود. قصه از آن جا آغاز شد که متین، از آقا اجازه گرفت که دستمال کاغذی اش را در سطل زباله کلاس بیندازد. مثل همیشه، شیرین کاری هم کرد و با یک پرش سه امتیازی، دستمال را به سمت حلقه سطل پرتاب کرد و... درست حدس زدی؛ خیت شد!

بچه ها هم که وسط کلاس حساب، همیشه به دنبال بهانه ای برای نفس کشیدن هستند، هرّ وکِرّ، خندیدند. یاورنردبون دستش را بلند کرد و گفت: آقا فکرکرده مامبای سیاهه! این صحنه را یادم نمی رود...چشم های آقای ولی نژاد، معلم حسابمان یکهو برق زد. آقا رو کرد به یاور و گفت: مگه تو کوبی رو می شناسی؟ یاور که نشسته اش، عین ایستاده خیلی از بچه ها بود گفت: ای آقا؛ من با این قدّم، مگه می شه کوبی برایانت رو نشناسم! ما با هم کلی نون و سیب زمینی خوردیم.

تقریباً تا آخر زنگ، بحث شیرین کوبی جان و وفاداری اش به تیم محبوب لیکرز و رکوردهای تاریخی و البته سقوط تلخ بالگرد شخصی اش ادامه پیدا کرد. آقا می گفت زندگی خودش را در انیمیشن کوتاهی به نام بسکتبال عزیز به تصویر کشیده؛ انیمیشنی که در سال 2018، برنده جایزه اسکار بهترین پویانمایی کوتاه شد. باید آخر هفته، وقت بگذارم و انیمیشنش را ببینم. آقای حساب، جمله های آغاز انیمیشن را از حفظ بود: بسکتبال عزیز! از لحظه ای که آغاز به پیچاندن جوراب های پدرم کردم و پرتاب های پیروزی خیالی خود را در آخرین لحظه های مسابقه می انداختم،می دانستم که یک چیز واقعی است: این که عاشقت شده بودم!... تا زنگ خورد، جو بسکتبالی، آقای ولی نژاد را هم گرفت و او هم مثل متین، با یک پرتاپ سه امتیازی، گچ را به طرف جا گچی پرتاب کرد. دفترم؛ درست حدس زدی؛ او هم خیت شد!

منبع: همشهری آنلاین
انتشار: 5 فروردین 1399 بروزرسانی: 6 مهر 1399 گردآورنده: sobhemehriz.ir شناسه مطلب: 804

به "قارقارهای یک خط درمیان!" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "قارقارهای یک خط درمیان!"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید